Οικογένειες από ομόφυλα ζευγάρια (part 1).

  Σήμερα,αναζητώντας βιβλία σχετικά με την ομοφυλοφιλία,τις οικογένειες ομόφυλων ζευγαριών κτλ κτλ,ανακάλυψα ένα βιβλίο,σε ένα αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο στα Εξάρχεια,με τα πρακτικά του 2ου Διεπιστημονικού Συνεδρίου που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη,στο χρονικό διάστημα:12-14 Μάη 2005.Ο τίτλος αυτού:Το φύλο και η συμπεριφορά του.Οικογένειες από ομόφυλα ζευγάρια.Ο φίλος και ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου,Στέφανος,μου πρότεινε να του ρίξω μια ματιά αμέσως με το που του είπα τι ακριβώς αναζητώ.Στάθηκα τυχερή...
  Το βιβλίο,από τη στιγμή που έφθασε στα χέρια μου,μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον...Χαζεύοντας και γυρνώντας τις σελίδες,μη έχοντας αποφασίσει πότε θα το ξεκινήσω,το μάτι μου έπεσε σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο οποίο πληροφορήθηκα πιο αναλυτικά γιατί πολλές χώρες είτε δεν αγγίζουν καν το θέμα του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είτε δεν το αναγνωρίζουν άμεσα ή και έμμεσα.Προχωρώντας παρακάτω,έβλεπα πως "μεταπηδώντας αυθαίρετα σε μια ηθική συλλογιστική,το σκεπτικό αυτό(της μη αναγνώρισης) πρεσβεύει ότι οι λεσβίες και οι γκέι δεν πρέπει να αναλαμβάνουν την ανατροφή παιδιών,γιατί αυτό θα είχε αρνητικές συνέπειες για τα ίδια τα παιδιά".
  Βέβαια,όλο αυτό το σκηνικό συνεχίστηκε βάσει επιχειρημάτων όπως τα ακόλουθα:"α.Οι λεσβίες έχουν λιγότερο αναπτυγμένο το μητρικό φίλτρο από ό,τι οι ετεροφυλόφιλες γυναίκες.β.Οι σχέσεις των λεσβιών και των γκέι με τους ερωτικούς τους συντρόφους,τους αφήνουν λίγο χρόνο για τις σχέσεις τους με τα παιδιά....στ.Τέλος,συχνά προβάλλεται ο φόβος της σεξουαλικής παρενόχλησης των παιδιών από τους ίδιους τους γονείς ή από φίλους και γνωστούς των γονέων.Με το επιχείρημα αυτό,ο ομοερωτισμός αποτελεί ψυχική διαταραχή...".Για να μην παρεξηγηθώ,δεν αναφέρθηκα στα υπόλοιπα επιχειρήματα ανάμεσα στο β και στο στ,διότι,θεωρητικά,είναι περισσότερο συζητήσιμα από τα παραπάνω.
  Λοιπόν,για να είμαι ειλικρινής,τα παραπάνω επιχειρήματα με εκνεύρισαν,για να μη χρησιμοποιήσω το ρήμα εξόργισαν,σε πολύ μεγάλο βαθμό.Όντας άνθρωπος με αυτού του είδους τη "διαταραχή",όπως μαθαίνουμε κι από πάνω(προφανώς και δε συμμερίζομαι αυτήν την άποψη),μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρη για το πώς ακριβώς νιώθω εγώ,η σχέση μου,οι φίλες και οι γνωστές μου...Δε βλέπω να λείπει κάτι από μια λεσβία που δεν της επιτρέπει να γίνει μητέρα.Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταδικάσει έναν άνθρωπο ή και μια σχέση ακόμα ακόμα,η οποία πιθανόν και να κατέληγε σε ένα παιδί..Γιατί όχι;
  Επιπλέον,δεν μπορώ να δεχθώ πως η ερωτική ζωή ενός ανθρώπου είτε είναι έντονη είτε όχι,του "απαγορεύει" να φέρει στον κόσμο έναι παιδί.Δε νομίζω πως αν το ζευγάρι θέλει τόσο πολύ να κάνει ένα παιδί,θα το παραμελεί εξαιτίας του "κρεβατιού" του!Με αυτή τη λογική και ο καθένας straight θα μπορούσε να το κάνει!Δεν εξαρτάται από το φύλο ή την ομοφυλοφιλία...εξαρτάται από το ήθος του καθενός.
  Τέλος,βλέπουμε ότι εμείς,οι διαταραγμένοι τύποι,όχι μόνο δε μπορούμε να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί,αλλά φοβόμαστε και τον περίγυρο...φοβόμαστε αν κάποιος από την οικογένεια θα βιάσει το ίδιο μας το παιδί,αν η γυναίκα μου,η κολλητή μου,ο φίλος μου θα ασελγήσει στην κόρη μου ή στο γιο μου...Αν είναι δυνατόν!Αυτά δε γίνονται και στις νορμάλ οικογένειες?Πόσοι πατεράδες(straight) βιάζουν τα παιδιά τους?Πόσοι είναι "μέσα" για αυτό το λόγο?Κοροιδευόμαστε?Αν τύχει σε κάποιον straight,μπορεί να τύχει και σε κάποιον gay,αν τύχει σε κάποιον gay,μπορεί να τύχει και σε κάποιον straight.Δεν έχει να κάνει.Δεν πάιζει κανένα ρόλο!ΔΕ ΦΤΑΙΝΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΟΙ ΓΚΕΙ!Στον άνθρωπο είναι!Αν ο άλλος δεν έχει όρια και ηθικούς φραγμούς,τότε τι;
  Είναι η ώρα να κλείσει εδώ το part 1...Ελπίζω να σας έβαλα σε κάποιες μικρές σκέψεις...Καλό ξημέρωμα!