Αυτή η φράση μένει κολλημένη στο κεφάλι μου,στο μυαλό μου εδώ και μέρες.Δεν μπόρεσες να σταθείς δίπλα μου για άλλη μια φορά,μόνο που αυτή τη φορά ήταν αλλιώς τα πράγματα.Πίστευα πως ήταν αλλιώς τουλάχιστον!Είχες πει πως θα προσπαθήσεις,δεν το έκανες προφανώς,είπες πως θα αποδεχθείς τον εαυτό σου,δεν το έκανες..Πώς μπορώ εγώ λοιπόν να σου ζητώ να αποδεχθείς εμένα,αν δεν εκτιμάς την ίδια σου την ύπαρξη;Είναι κρίμα,γιατί ξέρω πως οι πιο πολύ γύρω μας έτσι είναι.Είναι gay people μονάχα το βράδυ που θα βγουν για ένα ποτό,που θα κοιτάξουν το γκομενάκι που περνάει,που θα είναι με το υπόλοιπο gay παρεάκι..μα δεν είναι έτσι,ποτέ δεν ήταν έτσι!
Δεν είναι δυνατό να έχεις μια υπέροχη σχέση και να μην είσαι χαρούμενος γι'αυτό,δεν είναι δυνατό να λες:"Έλα να είμαστε μαζί,αλλά στα κρυφά..".Δε γίνεται να συμβαίνουν όλα αυτά!Ποια κρυφά;Είναι φανερά εκεί που σε παίρνει και κρυφά στην πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά;Δε το δέχθηκα και ήρθε το τέλος..Φαντάζομαι πως και τόσες άλλες σχέσεις τελειώνουν με αυτόν τον τρόπο...Νομίζεις πάντα ότι ο άλλος σ'αφήνει επειδή βρήκε κάτι άλλο κτλ κτλ κι όμως...δεν είναι έτσι πάντα..Αν δε σ'άφηνα κι εγώ με τη σειρά μου,αφού δε θέλησες να σταθείς στο πλευρό μου,σημαίνει πως δε θα σ'αγαπούσα τόσο.Ξέρω πως δεν αποδεχόσουν εσένα,εμένα,εμάς,αυτό που είχαμε.Ζούσες τη ζωή σου και μια άλλη ταυτοχρόνως.Εγώ αυτό δε μπορώ να το δεχθώ..Συγνώμη.Απλά αν ήμουν τόσο σημαντική στα μάτια σου,κάτι θα έκανες..έστω και κάτι μικρό κι ασήμαντο,αλλά τσάμπα πήγαν οι τόσες ελπίδες...Τι να ήμουν άραγε,αναρωτιέμαι...
Λυπάμαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου