Γουέλκαμ μπακ,myself!

   Eντάξει λοιπόν!Νομίζω πως μ'έχετε μάθει πια και όταν χάνομαι δε με ψάχνετε!Ξέρετε πως κάποια στιγμή θα είμαι πίσω ξανά!Απ'τη μια χαίρομαι,γιατί η αλήθεια είναι ότι πάντα καταφεύγω μετά από λίγο ή και πολύ καιρό εδώ,αλλά,απ'την άλλη,πότε θα τα παρατήσω και θα πω:"Enough is enough!",δεν ξέρω!Oυφ,τι να λέμε τώρα...;Πάνε αυτά!
   Η αλήθεια είναι πως την επιστροφή μου εδώ την οφείλω είτε στην πληκτική ζωή μου στην Αθήνα,είτε στο ακτιβιστικό κατιτίς μέσα μου που τόσο καιρό καταπιέζω μπας και ασχοληθώ με τίποτα άλλο,είτε στο ότι μες στις μοναξιές μας πρέπει να κάνουμε και κάτι χρήσιμο,είτε,τέλος(αφού σας έπρηξα),στο γεγονός ότι πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε περίεργη θέση κι έπρεπε να αντιμετωπίσω ορισμένους Χ.Αυγίτες,βραδιάτικα,στο Σύνταγμα καθώς περίμενα το τρόλεϊ.
   Αυτό το γεγονός το θεωρώ ισάξιο εν μέρει με όλα τα άλλα,διότι ήταν η πρώτη φορά που στην Αθήνα ένιωσα να απειλούμαι σε τέτοιο βαθμό γι'αυτό που είμαι,αν και οφείλω να ομολογήσω ότι ψυχολογικά ήμουν προετοιμασμένη για όλα.Τελοσπάντων,η  αλήθεια είναι αυτό που μου συνέβη,με ταρακούνησε και είπα να ξεκινήσω ξανά και να δράσω/αντιδράσω πιο δυναμικά και πιο εντατικά πλέον,να μην τα παρατήσω πάλι!
   Eπομένως,θα συνεχίσουμε όλοι μαζί...ή θα ξεκινήσουμε απ'την αρχή απλά!
 
   Τhank you for being here!