Πήγε δέκα,έντεκα,δώδεκα...Στη θέση του συνοδηγού,εγώ.Απορροφώ εικόνες,πάντα το έκανα.Προσπερνάς το Σύνταγμα,διασχίζεις την Πανεπιστημίου,φθάνεις Ομόνοια.Κόκκινο το φανάρι.Κόσμος κινείται εδώ κι εκεί,συγκρατώ πρόσωπα στο μυαλό μου.Βλέπεις μια άλλη Αθήνα,μια Αθήνα που άγγιξα κι έζησα για πρώτη φορά στα δεκαπέντε,μια Αθήνα που σε τρομάζει,που σε φοβίζει,που σε αγχώνει,που σε καθιστά υπεύθυνο για τη ζωή όλων εκείνων που περνούν δίπλα σου και ζητούν τη βοήθειά σου με απλωμένο το χέρι.
Αχαρνών.Απ'τη μια πλευρά παρέες αντρών διαφορετικού χρώματος απ'το δικό σου,γυναίκες φυλακισμένες κάτω από μια μπούρκα,παιδιά που δεν υπολογίζουν τον κίνδυνο και τρέχουν μες στο δρόμο,μανάδες που τα κυνηγούν...κι απ'την άλλη πόρνες στις γωνίες,προσπαθούν να σε ψαρέψουν,να σε πείσουν τάχα μου...Γυναίκες,άντρες,τραβεστί...Εύχεσαι να μπορούσες να βοηθήσεις όλους εκείνους που σε χρειάζονται,αλλά τι να κάνεις κι εσύ;Είσαι μικρός και δεν ξέρεις πώς.
Ναρκωτικά...φακελάκια,βελόνες...Βαποράκια και χρήστες ένα.Η αστυνομία δίπλα.Συζητούν,πίνουν καφέ,τρώνε κάτι.Εξοργίζομαι.Ξέρω ότι δεν τους επιτρέπεται να κάνουν κάτι,αλλά μη δίνεις δικαίωμα,μη γίνεσαι στόχος..Απλό δεν είναι;
Ομόνοια.Άνθρωποι,ψυχές σέρνονται στο δρόμο..Άλλοι έχουν σωριαστεί στην πλατεία.Σαν να βλέπεις πτώματα παντού!Τι πόλεμος είναι αυτός;Ας μου πει κάποιος!Σκουπίδια παντού..εμπόλεμη ζώνη.Αναρωτιέσαι πού ζεις και γιατί ανέχεσαι.Τι κάνεις όμως;Τίποτα;Ψάχνεις να βρεις έναν Έλληνα.Έναν μοναχά.Το αποτέλεσμα;Μηδέν εις το πηλίκο!Γκέτο το κέντρο.Γκέτο.Μακάρι να συνυπήρχαν όλοι αρμονικά...Μα για ποια αρμονία μιλάω;Για ποια;
Δέξου το.Η κατάσταση ίσως να είναι τελειωμένη.
Κάνω ένα τσιγάρο,το έχω ανάγκη για να σκοτώσω τις εικόνες στο μυαλό,για να σκοτώσω την έλλειψη επιλογών.Η ζωή στο κέντρο ξεκινά το βράδυ.Όχι σ'εκείνο το βράδυ που τα παιδάκια αναλώνονται στα club και τα ξενύχτια,αλλά σ'εκείνο που κάθε μια ψυχή προσπαθεί να επιβιώσει έστω για λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω...Επιβίωση:στοίχημα ζωής ή θανάτου τελικά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου