Powered By Blogger

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Don't be afraid of your "gay" side...

   Gay...εστί χαρούμενος,ζωηρός...λέξη άμεσα συνδεδεμένη με τη ζωή,την ελευθερία,το χρώμα(στο δικό μου μυαλουδάκι πάντα).
   Θυμάμαι ορισμένες φορές τη στιγμή που αποφάσισα να αποδεχθώ και να παραδεχθώ τον εαυτό μου...πάντα μου έρχεται στο μυαλό το "μάνα,θα σηκώσω μοικάνα".Δεν ξέρω γιατί,αλλά ίσως να έκανα κι εγώ,για άλλη μια φορά,τη δική μου μικρή επανάσταση.Πιστεύω πως για να νιώσουμε γερά στο πετσί μας τι είμαστε όντως,τι ζητάμε από αυτή τη ζωή,οφείλουμε αργά ή γρήγορα να κάνουμε μια(και δυο και τρεις κάποιες φορές) συζήτηση με τον εαυτούλη μας...να τον καθίσουμε κάτω και να του πούμε δυο λογάκια στα γρήγορα μπας και αρχίσει να συνειδητοποιεί κάποια πράγματα.
   Πολλές φορές φαντάζει ακατόρθωτο να υποστηρίξω αυτό που είμαι,να σταθώ στα πόδια μου και να πιστέψω σ'εμένα,να αγωνιστώ για τα "θέλω" και τα "πιστεύω" μου,αλλά πάντα καταλήγω στο ίδιο σημείο...Πάντα,στο τέλος,σκέφτομαι-"Ωραία,κάνω πίσω,αλλάζω,χάνω εμένα,δεν πιστεύω στις δυνάμεις μου...τώρα τι;Τι αλλάζει;Είμαι επισκέπτης στο ίδιο μου το σώμα,είμαι ξένος στην ίδια μου τη ζωή,εξόριστος στο ίδιο μου το κρεβάτι...ΚΑΙ;".Απάντηση βέβαια...δε λαμβάνω ποτέ!My inner voice shuts up and me...?What about me then?
   Αγαπώ αυτό που είμαι όταν είμαι ο εαυτός μου...αγαπώ τη ζωή που κάνω,τους ανθρώπους που έχω γύρω μου,τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου...Λογαριάζω το άτομο ως άτομο,την προσωπικότητα ως προσωπικότητα...αυτό με ενδιαφέρει και με αφορά άλλωστε!Έτσι δεν είναι;Δε με νοιάζει αν θα κάνω λάθος,θα πέσω,θα σηκωθώ...ίσως και να χτυπήσω...δε με νοιάζει,δε το σκέφτομαι...Οι πολλές σκέψεις με κουράζουν.Κάποιες φορές ίσως να πράττω απερίσκεπτα,ίσως να λέω λίγα,μα να εννοώ ακόμα πιο πολλά,ίσως να βιάζομαι...αλλά είμαι εγώ,είμαι αυτή που είμαι,με ξέρω...και όσοι είναι δίπλα μου και με αγαπούν με ξέρουν και με σέβονται γι'αυτό που όντως είμαι.Είναι πολύ σημαντικό να είσαι ο εαυτός σου...
   Είναι χαρά να είσαι με τον άνθρωπό σου και να μη ντρέπεσαι να τον συστήσεις,επειδή αντί για Κώστα τον λένε Τζένη ή επειδή η μαμά σου θα περίμενε μια Γεωργία,σαν καλό παληκάρι που είσαι,κι εσύ της πήγες έναν Νίκο.Δεν είναι γελοίο να κρινόμαστε από κάτι τέτοια πράγματα;Οι δικοί μας άνθρωποι,όσο κι αν δυσκολεύονται να δεχθούν κάποια πράγματα,πιστεύω πως κάποτε θα το κάνουν...για όλους τους υπόλοιπους..δεκάρα τσακιστή!
   Δεν είμαι σίγουρη αν τηρώ όλα αυτά που λέω στο βαθμό που θα ήθελα,αλλά σίγουρα ελπίζω πως κάποιοι από εσάς το κάνουν,γιατί έτσι πρέπει...απαιτείται δύναμη,προσπάθεια και κουράγιο...

J.B.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου